Nesne Yönelimli Programlama (OOP), yazılımı gerçek dünyadaki nesneler ve onların etkileşimleri üzerinden modelleyerek daha anlaşılır, esnek ve yönetilebilir hale getirmeyi amaçlar. OOP’nin temel taşlarından olan Kapsülleme (Encapsulation) ve Kalıtım (Inheritance) ile birlikte, Polimorfizm (Polymorphism) bu paradigmanın en güçlü ve zarif prensiplerinden birini oluşturur.
Yunanca kökenli “polimorfizm” kelimesi, “poli” (çok) ve “morf” (biçim, şekil) kelimelerinin birleşiminden gelir ve tam anlamıyla “çok biçimlilik” anlamına gelir. Programlama bağlamında polimorfizm, farklı veri tiplerinin veya sınıfların nesnelerinin, aynı arayüze (örneğin, aynı metot ismine veya aynı operatöre) farklı şekillerde, kendi yapılarına özgü biçimde yanıt verebilme yeteneğidir. Yani, tek bir isim veya sembol, duruma göre birden fazla farklı davranışı temsil edebilir.
Polimorfizm, kodun daha genel, esnek ve genişletilebilir olmasını sağlar. Farklı nesne türlerini tek bir ortak arayüz üzerinden ele almamıza olanak tanıyarak, kodun belirli tiplere olan bağımlılığını azaltır ve yeni türler eklendiğinde mevcut kodda minimum değişiklik yapılmasını sağlar.
Bu rehberde, polimorfizm kavramını temelden başlayarak ele alacağız. “Çok biçimlilik” fikrini somut örneklerle açıklayacak, Python’un polimorfizmi nasıl uyguladığını (özellikle Duck Typing ve Kalıtım/Metot Geçersiz Kılma yoluyla) detaylandıracak, operatör aşırı yüklemesi (operator overloading) ile ilişkisini gösterecek ve polimorfizmin yazılım tasarımına kattığı değeri ve faydalarını vurgulayacağız.
Bölüm 1: Polimorfizm Nedir? “Çok Biçimlilik” Fikri
Polimorfizmi anlamanın en iyi yolu, farklı nesnelerin aynı “mesaja” veya “isteğe” kendi özel yollarıyla nasıl yanıt verdiğini düşünmektir.
Analoji 1: Şekil Çizme
Bir grafik programı düşünün. Ekrana farklı şekiller (daire, kare, üçgen) çizmek istiyorsunuz. Hepsini çizmek için genel bir ciz() komutu olabilir. Ancak:
daire.ciz() komutu, bir daire çizme algoritmasını çalıştırır.
kare.ciz() komutu, bir kare çizme algoritmasını çalıştırır.
ucgen.ciz() komutu, bir üçgen çizme algoritmasını çalıştırır.
Burada, aynı ciz() "mesajı", farklı şekil nesneleri tarafından farklı şekillerde (çok biçimli olarak) yorumlanır ve uygulanır. Polimorfizm sayesinde, yeni bir şekil (örneğin, Yildiz) eklediğimizde, eğer o da bir ciz() metoduna sahipse, mevcut çizim sistemimiz onu da sorunsuz bir şekilde ele alabilir.
Analoji 2: Hayvan Sesleri
Farklı hayvan nesnelerimiz (Kedi, Kopek, Ordek) olduğunu ve hepsinin bir ses_cikar() metodu olduğunu varsayalım:
kedi.ses_cikar() "Miyav!" çıktısı verir.
kopek.ses_cikar() "Hav hav!" çıktısı verir.
ordek.ses_cikar() "Vak vak!" çıktısı verir.
Yine, aynı metot ismi (ses_cikar()), farklı hayvan nesneleri üzerinde farklı davranışlar sergiler. Bir fonksiyona hangi hayvan nesnesini verirseniz verin, o fonksiyon sadece hayvan.ses_cikar() çağrısı yaparak doğru sesin çıkmasını sağlayabilir.
Temel Fikir: Ortak Arayüz, Farklı Uygulama
Polimorfizmin özünde şu fikir yatar:
Farklı sınıflar, ortak bir arayüzü (aynı isimdeki metotlar veya operatörler) paylaşabilirler, ancak bu arayüzü kendi içlerinde farklı şekillerde uygulayabilirler (implement).
Bu sayede, bu farklı sınıflardan nesnelerle çalışırken, onların spesifik türlerini bilmek zorunda kalmadan, ortak arayüz üzerinden etkileşim kurabiliriz.
Bölüm 2: Neden Polimorfizm Kullanılır? Faydaları
Polimorfizm, OOP’nin sunduğu önemli avantajları beraberinde getirir:
Esneklik ve Genişletilebilirlik (Flexibility & Extensibility):
Faydası: Polimorfik olarak tasarlanmış sistemlere yeni sınıflar (yeni veri tipleri veya davranışlar) eklemek çok daha kolaydır. Eğer yeni sınıf, mevcut arayüze uyuyorsa (yani gerekli metotları sağlıyorsa), sistemi kullanan mevcut kodları değiştirmeye gerek kalmadan yeni sınıf da sistem tarafından otomatik olarak desteklenebilir.
Örnek: Şekil çizme örneğimizde, yeni bir Besgen sınıfı ekleyip ona bir ciz() metodu tanımlarsak, mevcut sekil_ciz(sekil_nesnesi) fonksiyonu hiçbir değişiklik yapmadan beşgenleri de çizebilir hale gelir.
Kod Tekrarının Azaltılması ve Daha Temiz Kod:
Faydası: Farklı nesne türleri için ayrı ayrı kontrol blokları (uzun if/elif/else zincirleri) yazmak yerine, ortak arayüz üzerinden tek bir kod bloğu ile tüm türleri ele alabiliriz. Bu, kodu kısaltır, tekrarı azaltır ve daha okunabilir hale getirir.
Örnek: Hayvan sesleri örneğinde, her hayvan türü için ayrı bir if hayvan_tipi == ‘kedi’: print(“Miyav”) elif hayvan_tipi == ‘kopek’: print(“Hav”) … bloğu yazmak yerine, sadece hayvan.ses_cikar() demek yeterlidir.
Bağımlılıkların Azaltılması (Decoupling):
Faydası: Kodu yazan taraf (örneğin, bir fonksiyon), üzerinde çalıştığı nesnelerin spesifik sınıflarını bilmek zorunda kalmaz; sadece ihtiyaç duyduğu ortak arayüze (metotlara) sahip olmalarını bekler. Bu, kodun farklı bölümleri arasındaki bağımlılığı azaltır ve sistemin daha modüler olmasını sağlar.
Örnek: Bir VeriIsleyici sınıfı, farklı veri kaynaklarından (DosyaKaynagi, VeritabaniKaynagi, ApiKaynagi) veri okuyabilir. Eğer tüm bu kaynak sınıfları ortak bir veri_oku() metodu sunarsa, VeriIsleyici sınıfı hangi tür kaynakla çalıştığını bilmeden sadece kaynak.veri_oku() çağrısı yapabilir.
Daha Genel ve Yeniden Kullanılabilir Kod:
Faydası: Polimorfizm sayesinde, belirli tiplere sıkı sıkıya bağlı olmayan, daha genel amaçlı fonksiyonlar ve sınıflar yazılabilir. Bu genel bileşenler, farklı projelerde veya aynı projenin farklı bağlamlarında daha kolay yeniden kullanılabilir.
Bölüm 3: Python’da Polimorfizm Uygulama Yöntemleri
Python, dinamik tipli bir dil olması nedeniyle polimorfizmi oldukça doğal ve esnek bir şekilde destekler. Statik tipli dillerdeki gibi katı arayüz tanımlarına veya sınıf hiyerarşilerine her zaman ihtiyaç duymaz. Python’da polimorfizmin kendini gösterme yolları şunlardır:
3.1. Ördek Testi (Duck Typing) — “Eğer Ördek Gibi Yürüyorsa…”
Bu, Python’daki polimorfizmin en yaygın ve karakteristik şeklidir. Adını şu deyişten alır: “Eğer bir kuş gibi yürüyorsa, ördek gibi yüzüyorsa ve ördek gibi vaklıyorsa, o zaman ben o kuşa ördek derim.”
Duck Typing: Bir nesnenin tipine (hangi sınıftan olduğuna) bakmak yerine, o nesnenin sahip olduğu metotlara ve niteliklere (yani davranışlarına ve özelliklerine) odaklanma prensibidir. Eğer bir nesne, belirli bir işi yapmak için gereken metotlara sahipse, hangi sınıftan geldiğinin bir önemi yoktur; o iş için kullanılabilir.
Python’da bir fonksiyon veya metot, kendisine verilen nesnenin belirli bir sınıftan olmasını zorunlu kılmaz. Sadece beklediği metotların veya niteliklerin o nesnede bulunmasını bekler. Eğer nesne bu metotlara sahipse, kod çalışır; değilse, çalışma zamanında bir AttributeError (veya benzeri bir hata) alınır.
class Kedi:
def konus(self):
print("Miyav!")
class Kopek:
def konus(self):
print("Hav hav!")
class Insan:
def konus(self):
print("Merhaba!")
class Araba: # Konus metodu YOK!
def hareket_et(self):
print("Vroom!")
def konustur(canli):
# Canli nesnesinin tipini kontrol ETMİYORUZ.
# Sadece 'konus' adında bir metodu olup olmadığına bakıyoruz (dolaylı olarak).
try:
canli.konus()
except AttributeError:
print("Bu nesne konuşamıyor!")
Farklı tiplerde nesneler oluşturalım
tekir = Kedi()
karabas = Kopek()
ali = Insan()
serce = Araba() # Konus metodu olmayan bir nesne
print("--- Duck Typing ile Konuşturma ---")
konustur(tekir) # Miyav!
konustur(karabas) # Hav hav!
konustur(ali) # Merhaba!
konustur(serce) # Bu nesne konuşamıyor! (AttributeError yakalandı)
Aynı 'konustur' fonksiyonu, 'konus' metoduna sahip olduğu sürece
farklı türdeki nesnelerle sorunsuz çalıştı. İşte bu Duck Typing!
Duck Typing, Python’a büyük bir esneklik katar ancak aynı zamanda bir nesnenin beklenen metotlara sahip olup olmadığını garanti etmediği için dikkatli kullanılmalıdır. Büyük sistemlerde veya API tasarımlarında, sadece duck typing’e güvenmek yerine daha belirgin arayüzler (örneğin Soyut Temel Sınıflar — ABCs) kullanmak daha güvenli olabilir.
3.2. Kalıtım ve Metot Geçersiz Kılma (Inheritance and Method Overriding)
Bu, daha geleneksel OOP dillerinden aşina olduğumuz polimorfizm şeklidir ve kalıtım hiyerarşilerine dayanır.
Kalıtım: Alt sınıflar, üst sınıfların metotlarını miras alır.
Metot Geçersiz Kılma (Overriding): Alt sınıflar, miras aldıkları metotları kendi ihtiyaçlarına göre yeniden tanımlayabilirler.
Polimorfizm burada şu şekilde ortaya çıkar: Üst sınıf türünden bir referans değişkeni, farklı alt sınıf nesnelerini işaret edebilir. Bu referans üzerinden bir metot çağrıldığında, Python dinamik olarak nesnenin gerçek türüne bakar ve o türe ait (override edilmişse alt sınıftaki, edilmemişse üst sınıftaki) metodu çalıştırır.
class Sekil:
def alan(self):
print("Şekil alanı hesaplanıyor (belirsiz)...")
return 0
def ciz(self):
print("Genel bir şekil çiziliyor...")
class Daire(Sekil):
def init(self, yaricap):
self.yaricap = yaricap
def alan(self): # Üst sınıf metodunu override et
print("Daire alanı hesaplanıyor...")
return 3.14159 * self.yaricap * self.yaricap
def ciz(self): # Üst sınıf metodunu override et
print(f"{self.yaricap} yarıçaplı bir daire çiziliyor...")
class Kare(Sekil):
def init(self, kenar):
self.kenar = kenar
def alan(self): # Üst sınıf metodunu override et
print("Kare alanı hesaplanıyor...")
return self.kenar * self.kenar
def ciz(self): # Üst sınıf metodunu override et
print(f"{self.kenar} kenarlı bir kare çiziliyor...")
Farklı alt sınıf nesneleri oluşturalım
sekil1 = Daire(5)
sekil2 = Kare(4)
sekil3 = Daire(2)
sekil4 = Sekil() # Temel sınıf nesnesi
Tüm şekilleri bir listede toplayalım (referanslar Sekil türünden olabilir)
sekiller_listesi = [sekil1, sekil2, sekil3, sekil4]
print("\n--- Kalıtım ile Polimorfizm ---")
Aynı döngü içinde farklı nesneler üzerinde aynı metot isimlerini çağırıyoruz
for sekil in sekiller_listesi:
print("-" * 10)
print(f"Nesne Tipi: {type(sekil).name}")
sekil.ciz() # Hangi ciz() metodu çalışacak? Nesnenin gerçek tipine göre belirlenir.
alan_sonucu = sekil.alan() # Hangi alan() metodu çalışacak?
print(f"Hesaplanan Alan: {alan_sonucu:.2f}")
Çıktı:
--- Kalıtım ile Polimorfizm ---
----------
Nesne Tipi: Daire
5 yarıçaplı bir daire çiziliyor...
Daire alanı hesaplanıyor...
Hesaplanan Alan: 78.54
----------
Nesne Tipi: Kare
4 kenarlı bir kare çiziliyor...
Kare alanı hesaplanıyor...
Hesaplanan Alan: 16.00
----------
Nesne Tipi: Daire
2 yarıçaplı bir daire çiziliyor...
Daire alanı hesaplanıyor...
Hesaplanan Alan: 12.57
----------
Nesne Tipi: Sekil
Genel bir şekil çiziliyor...
Şekil alanı hesaplanıyor (belirsiz)...
Hesaplanan Alan: 0.00
Bu örnekte, for döngüsü içindeki kod, sekil değişkeninin o an hangi alt sınıfa ait olduğunu bilmek zorunda değildir. Sadece sekil.ciz() ve sekil.alan() çağrılarını yapar. Python, her bir nesne için doğru (override edilmiş veya miras alınmış) metodu bularak polimorfik davranışı sergiler.
Bölüm 4: Operatör Aşırı Yüklemesi (Operator Overloading) ve Polimorfizm
Python’da polimorfizmin bir başka ilginç örneği de operatör aşırı yüklemesidir. Yerleşik operatörlerin (+, *, len(), [] vb.) farklı veri tipleriyle farklı anlamlara gelecek şekilde çalışması da bir tür polimorfizmdir.
- operatörü: Sayılar için toplama, string'ler ve listeler/demetler için birleştirme yapar.
operatörü: Sayılar için çarpma, string'ler ve listeler/demetler için tekrarlama yapar.
len() fonksiyonu: String, liste, tuple, set, dictionary gibi farklı koleksiyon tiplerinin uzunluğunu (öğe sayısını) döndürür.
Bu davranış, Python’un özel metotları (dunder/magic methods) sayesinde mümkün olur. Örneğin:operatörü için add() metodu
operatörü için mul() metodu
len() fonksiyonu için len() metodu
print() ve str() için str() metodu
İndeksleme ([]) için getitem() metodu
Kendi sınıflarımızda bu özel metotları tanımlayarak, standart operatörlerin ve fonksiyonların bizim nesnelerimizle de polimorfik bir şekilde çalışmasını sağlayabiliriz.
Operatör Polimorfizmi Örneği
print(f"Sayı Toplama: 5 + 3 = {5 + 3}")
print(f"String Birleştirme: 'py' + 'thon' = {'py' + 'thon'}")
print(f"Liste Birleştirme: [1, 2] + [3, 4] = {[1, 2] + [3, 4]}")
print("-" * 20)
print(f"Sayı Çarpma: 6 * 7 = {6 * 7}")
print(f"String Tekrarlama: 'Ha' * 3 = {'Ha' * 3}")
print(f"Liste Tekrarlama: [0] * 5 = {[0] * 5}")
print("-" * 20)
print(f"String Uzunluğu: len('Python') = {len('Python')}")
print(f"Liste Uzunluğu: len([10, 20, 30]) = {len([10, 20, 30])}")
print(f"Sözlük Uzunluğu: len({'a':1, 'b':2}) = {len({'a':1, 'b':2})}")
Kendi sınıfımızda add ve str tanımlayalım
class Vektor2D:
def init(self, x, y):
self.x = x
self.y = y
def add(self, diger): # + operatörünü override et
# Sadece başka bir Vektor2D ile toplamayı destekleyelim
if isinstance(diger, Vektor2D):
return Vektor2D(self.x + diger.x, self.y + diger.y)
return NotImplemented # Desteklenmeyen tip için özel değer
def str(self): # print() için string temsilini override et
return f"Vektor({self.x}, {self.y})"
v1 = Vektor2D(1, 2)
v2 = Vektor2D(3, 4)
v3 = v1 + v2 # Arka planda v1.add(v2) çağrılır
print(f"\nv1: {v1}") # v1.str() çağrılır
print(f"v2: {v2}")
print(f"v1 + v2 = v3: {v3}") # v3.str() çağrılır
Burada + operatörü ve print() fonksiyonu, hem yerleşik tiplerle hem de kendi tanımladığımız Vektor2D sınıfıyla (özel metotlar sayesinde) polimorfik olarak çalışmaktadır.
Bölüm 5: Soyut Temel Sınıflar (Abstract Base Classes — ABCs) ve Polimorfizm
Duck Typing esneklik sağlarken, bazen daha yapılandırılmış bir polimorfizme ihtiyaç duyarız. Özellikle büyük projelerde veya kütüphane tasarımlarında, belirli bir arayüze uyması gereken sınıflar oluşturmak isteyebiliriz. Yani, alt sınıfların belirli metotları mutlaka implemente etmesini zorunlu kılmak isteyebiliriz.
Python’un abc (Abstract Base Classes) modülü bu ihtiyacı karşılar. ABC'ler, doğrudan örneklenemeyen (instantiate edilemeyen) ve soyut metotlar (implementasyonu olmayan metotlar) tanımlayabilen sınıflardır.
Bir sınıfın ABC olması için abc.ABC'den miras alması gerekir.
Soyut bir metot tanımlamak için @abc.abstractmethod dekoratörü kullanılır.
ABC’den miras alan bir alt sınıf, eğer tüm soyut metotları override etmezse, o alt sınıf da soyut kalır ve örneklenemez (TypeError verir).
ABCs, bir grup sınıfın belirli bir protokol veya arayüze uymasını garanti altına alarak daha güvenli polimorfizm sağlar. Duck Typing’in “umarım bu metot vardır” yaklaşımı yerine, “bu metot olmak zorunda” yaklaşımını getirir.
import abc # Abstract Base Classes modülü
class DosyaOkuyucuBase(abc.ABC): # ABC'den miras al
@abc.abstractmethod # Bu metot alt sınıflarca implemente edilmeli
def oku(self):
"""Dosya içeriğini okur ve döndürür."""
pass
@abc.abstractmethod
def kaynak_tipi(self):
"""Okuyucunun kaynak tipini döndürür."""
pass
def genel_bilgi(self): # Normal (somut) metot da içerebilir
return f"Bu bir {self.kaynak_tipi()} okuyucusudur."
class MetinDosyasiOkuyucu(DosyaOkuyucuBase):
def init(self, dosya_yolu):
self.dosya_yolu = dosya_yolu
def oku(self): # Soyut metodu override et (zorunlu)
print(f"Metin dosyası '{self.dosya_yolu}' okunuyor...")
# ... Gerçek dosya okuma kodu ...
return "Metin dosyasının içeriği."
def kaynak_tipi(self): # Soyut metodu override et (zorunlu)
return "Metin Dosyası"
class VeritabaniOkuyucu(DosyaOkuyucuBase):
def init(self, baglanti_string):
self.baglanti = baglanti_string
def oku(self): # Soyut metodu override et (zorunlu)
print(f"Veritabanından '{self.baglanti}' okunuyor...")
# ... Gerçek veritabanı okuma kodu ...
return "Veritabanı kayıtları."
def kaynak_tipi(self): # Soyut metodu override et (zorunlu)
return "Veritabanı"
Soyut sınıfı örnekleyemeyiz:
okuyucu_base = DosyaOkuyucuBase() # TypeError verir!
Alt sınıfları örnekleyebiliriz:
okuyucu1 = MetinDosyasiOkuyucu("rapor.txt")
okuyucu2 = VeritabaniOkuyucu("sql://user:pass@host/db")
Polimorfik kullanım
okuyucular = [okuyucu1, okuyucu2]
print("\n--- ABC ile Polimorfizm ---")
for okuyucu in okuyucular:
print("-" * 15)
print(okuyucu.genel_bilgi())
veri = okuyucu.oku() # Her nesne kendi 'oku' implementasyonunu kullanır
print(f"Okunan Veri: {veri}")
Eğer bir alt sınıf soyut metotları implemente etmezse ne olur?
class EksikOkuyucu(DosyaOkuyucuBase):
def kaynak_tipi(self):
return "Eksik"
# oku() metodunu implemente etmedi!
eksik = EksikOkuyucu() # TypeError: Can't instantiate abstract class EksikOkuyucu with abstract method oku
ABCs, duck typing’in esnekliği ile arayüz tanımlamanın güvenliğini birleştiren bir yol sunar.
Bölüm 6: Polimorfizm vs. Tip Kontrolü (If/Else Zincirleri)
Polimorfizmin en büyük faydalarından biri, farklı tipleri ele almak için kullanılan hantal if/elif/else zincirlerinden kaçınmayı sağlamasıdır.
Tip Kontrolü ile Kötü Yaklaşım:
KÖTÜ YAKLAŞIM - Polimorfizm yerine tip kontrolü
def hayvan_sesi_cikar_kotu(hayvan):
if isinstance(hayvan, Kedi):
print("Miyav!")
elif isinstance(hayvan, Kopek):
print("Hav hav!")
elif isinstance(hayvan, Ordek):
print("Vak vak!")
# Yeni bir hayvan türü eklenince bu fonksiyonu DEĞİŞTİRMEK GEREKİR!
else:
print("Bilinmeyen hayvan sesi?")
Kullanım
hayvan_sesi_cikar_kotu(Kedi())
hayvan_sesi_cikar_kotu(Kopek())
Bu yaklaşımın sorunları:
Kırılganlık: Yeni bir hayvan türü eklendiğinde, bu fonksiyonun değiştirilmesi gerekir. Bu, Open/Closed Principle’ı ihlal eder.
Kod Tekrarı: Benzer kontrol mantığı programın farklı yerlerinde tekrarlanabilir.
Okunabilirlik: Uzun if/elif zincirleri okunabilirliği azaltır.
Polimorfik Yaklaşım (Daha İyi):
İYİ YAKLAŞIM - Polimorfizm Kullanımı
class HayvanBase: # Ortak bir temel veya arayüz (ABC olabilir)
def ses_cikar(self):
raise NotImplementedError
class Kedi(HayvanBase):
def ses_cikar(self): print("Miyav!")
class Kopek(HayvanBase):
def ses_cikar(self): print("Hav hav!")
class Ordek(HayvanBase):
def ses_cikar(self): print("Vak vak!")
def hayvan_sesi_cikar_iyi(hayvan):
# Nesnenin tipini kontrol etmeye GEREK YOK!
# Sadece ortak arayüzü (ses_cikar) çağır.
hayvan.ses_cikar()
Kullanım
kedi = Kedi()
kopek = Kopek()
ordek = Ordek()
hayvan_sesi_cikar_iyi(kedi)
hayvan_sesi_cikar_iyi(kopek)
hayvan_sesi_cikar_iyi(ordek)
Yeni bir hayvan türü eklemek (örn: Inek) sadece yeni sınıfı tanımlamayı gerektirir,
hayvan_sesi_cikar_iyi fonksiyonunu DEĞİŞTİRMEK GEREKMEZ!
class Inek(HayvanBase):
def ses_cikar(self): print("Mööö!")
inek = Inek()
hayvan_sesi_cikar_iyi(inek) # Sorunsuz çalışır!
Polimorfik yaklaşım açıkça daha esnek, genişletilebilir ve bakımı daha kolaydır.
Bölüm 7: Sonuç: Çok Biçimliliğin Zarafeti
Polimorfizm (Çok Biçimlilik), Nesne Yönelimli Programlamanın en temel ve en güçlü prensiplerinden biridir. Farklı sınıflardan nesnelerin, aynı arayüze (metot isimleri, operatörler) kendi özel yollarıyla yanıt vermesini sağlayarak kodda büyük bir esneklik ve genelleme yeteneği sunar.
Python, dinamik tipli yapısı sayesinde polimorfizmi özellikle Duck Typing (“ördek gibi davranıyorsa ördektir”) prensibiyle doğal bir şekilde destekler. Bir nesnenin tipinden çok, sahip olduğu davranışlara odaklanılır. Bunun yanı sıra, daha yapılandırılmış polimorfizm için kalıtım ve metot geçersiz kılma mekanizması da klasik OOP yaklaşımını sunar. Python’un özel metotları sayesinde operatörler bile polimorfik davranış sergileyebilir.
Polimorfizmin sağladığı temel faydalar şunlardır:
Esneklik ve Genişletilebilirlik: Yeni türler sisteme kolayca entegre edilebilir.
Kod Tekrarının Azaltılması: Farklı tipler için ayrı kontrol bloklarına gerek kalmaz.
Bağımlılıkların Azaltılması (Decoupling): Kod, spesifik tipler yerine ortak arayüzlere bağımlı hale gelir.
Okunabilirlik ve Temizlik: Kod daha genel ve anlaşılır hale gelir.
İster Duck Typing’in esnekliğini, ister kalıtımın yapılandırılmış yaklaşımını, ister ABC’lerin arayüz garantisini kullanın, polimorfizmi anlamak ve uygulamak, Python’da modüler, sürdürülebilir ve zarif kodlar yazmanın anahtarıdır. Farklı biçimlerde aynı “şarkıyı” söyleyebilen nesneler yaratmak, OOP’nin gücünü ortaya koyar.
Abdulkadir Güngör - Kişisel WebSite
Abdulkadir Güngör - Kişisel WebSite
Abdulkadir Güngör - Özgeçmiş
Github
Github
Linkedin
